Çocuk Sahibi Olmaya Karar Vermek ..

28 Nisan 2014

Hayatımın hiçbir aşamasında bebek fikri üzerine oturup düşünmedim. Herkesin bir çocuk ismi vardır kafasında mesela bir cinsiyet arzusu vardır. Kaç çocuk istediğine dair planları vardır.Öyle ki çok erken yaşlarda başlar bu planlar.Bende hiç öyle olmadı.Gördüğü her çocuğu mıncıran, bebek gördüğünde çığlıklar atıp sevinen biri de olmadım. Evlenecektim ve anne olacaktım vakti vardı.Olacaktı. Sadece 30 yaş sınırı koymuştum kendime neden bilmem. Hayatta istediklerinize kendinize telkin ettiklerine dikkat edin. Çünkü gerçek oluyor. Siz kendinizi inandırıyorsunuz ve o sonuçla karşılaşıyorsunuz.

Durumlar böyleyken evlendiğimizde de gündemimdeki ilk konu bebek değildi. Tek çocuktum hem çok erken olgunlaşıyor ama hep de çocuk kalıyordum. Bebek benim için büyük bir sorumluluktu. Zat_ı Muhterem de büyümemiş bir erkek çocuğu oluyordu zaman zaman. Sonradan öğrendim ki hep öyle kalacaktı bütün erkekler gibi :)

2010 Şubat  ayında evlendik. Bebek fikrinden ziyade dört senedir sevgili olarak birlikte olsak da ev hayatına birbirimize alışmaktı derdimiz. Sürtüşmeler oluyor,karakterler çatışıyor,aynı evde yaşamak sevgili olmaya benzemiyordu. Herşey yolunda giderse aşkınız devam ediyor aksi halde çekilmez günler sizi bekliyor. Binlerce şükür ki halk dilinde evliliğin oturması kısmını tamamlamıştık. Yılın 2011 olduğunu varsayabiliriz aynı anda ahaliden dürtüklemeler başladı. Çünkü ben çalışmıyordum.Evde oturuyordum o halde çocuk yapmamız gerekirdi!  Çocuk aradan çıksındı ! Aradan çıkacak acilen yapılması gereken bir görevi hala yerine getirmemiştim. İşin ilginç tarafı toplumun %80 kapsayan bu baskıcı kitle bir kadının tek başına hamile kalabileceğine inandırmışlardı kendierini. Erkek kavramı yoktu,erkeğin duygularının önemi yoktu. Evleneli daha bir sene olmuştu ,27 yaşındaydık ve bebek konusunda tembeldik,çok geziyorduk ve bencildik ! Onlara göre çocuk sevmiyorduk ve  hala aile olamamıştık..

Apartmanda oturan teyzenin bile asansör kapısı sohbetinde kendine dert ettiği bu baskıya 3,5 yıl nasıl saygıyla dayanmışım kendimle gurur duyuyorum.Zat_ı muhteremin ailesini geçtim kendi ailemden bile laf sokmaları duymaya başlamıştım.Bir gece facebook'da takılırken aniden bir yakınım online mesaj gönderdi : Bebek nasıl ,büyüdü mü ? diye soruyordu ..  Çok şaşırdım,ne yazacağımı bilemedim.Soru işareti koydum cevap olarak. O bebeği sormaya devam etti sağlıkla büyüsün vs dedi .Akabinde ben patladım.Sonradan öğrendim ki bebek yapmıyor olmamızı bebek sahibi olamadığımıza kanaat getiren çok yakın bir akrabam beni üzmek istiyordu :) 14 yasinda gorucuye cikmis 16 yaşında koca diye yanmış kavrulmuş 30 kez ihanete uğramış ihanete uğradığı için evi terkedip babasının evine gitmiş bunun üstüne kocasını elinde tutmak için babasının evinde küs olduğu kocasından hamile kalan kadın , beni incitmek istiyordu.İşte böyle birşeydi bebek sahibi olmaya karar vermeye çalışma süreci..

Niye bilmem kimse bebek için beklediğimize inanmıyordu. Para onlara göre yeterince vardı, evlilik güzeldi, yaşım 27-28 olmuştu, kocam pek çok kadının hayal edemeyeceği kadar iyi bir baba adayıydı .O halde çocuk yapmıyor değildik ,benim çocuğum olmuyordu. En sevdiklerimi bile inandıramadım çoğu kez. Biraz cadaloz olmamdan biraz da yakınlığımı kaybetmekten çekindikleri için üstüme gelmiyorlardı.Aslında verdiğim bir cevap vardı ama o cevap da beni soğuk ve itici bir kadın yapıyor annelikten daha da uzaklaştırıyordu.Atanmak istiyordum ! Saçmasapan bir eğitim sisteminde heba olmuş, faydasız bir üniversite hayatı geçirmiş özel sektörde heba olmamak için kendimi pek üzmemiştim.Şimdi tek arzum atanmaktı ama herkesin buna da bir cevabı oldu.Bebek kısmetiyle gelirdi atanma süreci belirsiz bir bekleme süreciydi zaman geçiyordu 30 oluyordum !
  
Bebek sahibi olma arzusu bir anda içinize doğmuyor. Bir meyvenin olgunlaşmasi yemeğe hazir hale gelmesi gibi bu zamani kaçirirsam tadi kaçacak diyorsunuz. Evde iki kisi birbirinizi gittikce daha cok sevdiginizi farkediyor  bunu paylasmak istiyorsunuz mesela..  Hayatiniz öyle duzenli öyle mükemmel gidiyor ki bir kasinti basliyor tabiri caizse niye bu kadar huzuluyuz ki diyorsunuz :) Bir boşluk var ama ne boşluğu olduğunu anlamlandıramıyorsunuz. Yerini gezmelerle tozmalarla kopmalarla sohbetlerle kitaplarla cdlerle dolduramıyorsunuz .. Bebek gördüğünüzde ilk birkaç dakika ayy ne tatlıymış bu dedikten sonra nasıl bakılır ki buna diye düşünürken yakalıyorsunuz kendinizi.. Eşinizi bebek gibi sevdiğinizi farkediyorsunuz senin gibi kokacaksa ve istediğim zaman mıncıracaksam neden biri daha katılmasın ki hayatıma diyorsunuz. Kendinize göre  manevi olarak bir birikiminiz oluşuyor bunu aktaracak körpecik bir beyin arıyorsunuz öğretmek ve belki de hiç bilmediğiniz bir dünyaya ait bir sürü şey öğrenmek istiyorsunuz..

Kafamda bu düşünceler dolanırken nihayet atandım.İşe başladıktan tam 2 ay sonra hamile kaldığımı öğrendim. Allah kalbime göre vermişti,şükür etmekten başka yapacak birşey yoktu. Anne-baba olmaya karar verdiğimiz  ikinci ay hamile kalmıştım. Tam da istediğim gibi tam da dua ettiğim gibi.. Kendime neden atanmakla ilgili bir hedef koydum ne ara koydum hatırlamıyorum.Bunun parayla zerre kadar alakası yok.Zat_ı Muhterem evimizi tam 3,5 yıl keyfi harcamalar dahil rahatça geçindirebilen bir adam.Çok şükür elbette. Ama bebekten sonrası benim için bulanık bir su  idi. Hiç yaşamadığım bir deneyimin ardından dersane,sınav atanama süreci bunları başaramazdım.Kendimi tanıyorum.En azından üst kat komşum olan yaşlı teyzeden daha çok tanıyorum.Bebeğin zamanlanması benim maneviyatımı arttırdı diyebilirim.30 olduktan tam 2 gün sonra hamile olduğumu öğrendim .

Yazının başında dediğim gibi hayattan istediklerinize ,beklentilerinize kendinize koyduğunuz sınırlara dikkat edin. Neticede hepsi gerçek oluyor. Yani ben işe yaramazım tekiyim derseniz evet işe yaramazın teki oluyorsunuz.Yok 30 yaşında anne olacağım derseniz 30 yaşında anne oluyorsunuz.Belki kafayı azıcık çalıştırsaydım.Üniversite bitince atansaydım.Belki daha erken olgunlaşacaktım daha erken evlenmek isteyecektim doğal olarak daha erken bebek isteyecektim. Yazdıklarım elbette sadece bana özel benim hikayem sizin binlerce farklı ihtimali barındıran hikayeniz olabilir veya istekleriniz. Beş çocuk sahibi olmak isteyen bir kadın çocuk sahibi olmaya  20 yaşında başlayabilir.. Belki 40 yaşında birden hayatın anlamının çocuk olduğunu düşünüp heveslenebilir.. Kimseyi yadırgamayı kaldıracak türden bir karar değil bu gerçekten hazır olmak önemli sadece. Ki şunu da belirteyim hiçbir zaman kendinizi tam olarak hazır hissetmiyorsunuz. Netice de benim için ve hepimiz için  tek çıkar sonuç : Kader ..


Hamilelikte 31. Hafta

26 Nisan 2014

Birbuçuk aylık kocaman bir ara vermenin ne manası vardı bilmiyorum.Şimdilerde çok pişmanım kurabiyenin hayatından  6 haftalık bir anı sürecini çalmışım gibi hissediyorum.Bu arada minnoşluktan kurabiyeliğe terfi oldu :) Bildiğiniz kurabiye çünkü sütün yanında ye .. Ye ama doyma :) 

Son haftayı yazdıktan sonra iş açısından çeşitli sıkıntılı dönemlere girdim.Belki hamilelikten belki karakterimden sivrilmeden duramadım.Ama eskisi kadar güçlü değilim duygusal olarak yani hem sivriliyorum ama hem savaşamıyordum.Benim pek de alışkın olduğum bir durum değil.Sonra ben pes etim akabinde herşey yoluna girdi hatta eskisinden de iyi oldu.Ama ben ağladığım zırladığım tepindiğimle kaldım.Muhtemelen kızımı da üzdüm ya da vicdan azabı için bahane arıyordum kendime.

Son kontrolde kocaman bir kızla karşılaştık.Şaşırdık neyine şaşırıyorsun diyenleriniz olabilir ama hızla büyüyor.Bir dönem geriye düşmüştü gelişimi ama son görüşmemizde yine ilerden gidiyordu.Hatta dombiliydi  ! Yemek yediğimde bu kadar çok tepki veren bir çocuk için normal aslında bende zaten yılların mankeniyim :)  Yani kurabiye emsallerine göre kg olarak son sınırda şekerim çıkmadı malum iyi besleniyorum demek ki diye teselli ediyorum kendimi.

Hamileliğini genel olarak rahat  geçirmiş biri olarak (bin şükür) hamileliğin aslında 30. haftadan itibaren başladığını iddia etsem yanlış olmaz herhalde.Eski yazılarıma baktım da hep '' birden şişmeye başladım '' yazmışım. Hayır aslında şimdi birden şişmeye başladım. Allah kurtarsın laflarını duymaya başladım.Geceleri uyumakta, dönmekte , koltuktan kalkmakta hatta bazen yürümekte zorlanmaya başladım.

Ev düzeni tamamen değişti ! Şimdiden ! Taşınmayı düşünüyorduk ama vazgeçtik.Akabinde evi kurabiyeye uygun hale getirmeye karar verdik.Elbette derin bir temizlik yapılmasını fazlalıkların atılması alışveriş yapılmasını vs gerektiriyor bu durum. Yorucu, siz hiçbirşey yapmasanız dahi oldukça yorucu dönem dönem izin alarak bu süreci de atlatmayı hedefliyorum.Yeter ki içime sinsin hamileyken herşeye bir kusur bulma huyum peydah oldu.

Bu arada istanbuldan uzaklaşarak küçük bir kaçamak yaptık .Hatta planlarda bir değişiklik olmazsa minik bir  ege kaçamağı daha hedefliyorum.Hamileyken gezme dürtüm zerre kadar değişmedi hatta daha çok gezesim var.Hareket etmezsem daralıyorum. Bazen yorulmama rağmen kendimi durduramıyorum.Haldır haldır koştururken buluyorum kendimi kocaman karnımla ,inşallah yanlış birşeyler yapmıyorumdur. Hareketli olmanın doğumda faydasını göreceğimi umuyorum hep ya da kendimi motive etme şeklim bu :)

Yemek konusunda tadım kaçtı.Midem de dr un tibbi olarak detaylandırdığı ama benim için korkunç bir mide yanması olarak tercüme edilebilen o deneyimi yaşamamak için hiç yemek yemeyebilirim. İştahım yok değil ama tadım yok.Bir ilaç verdi ama onun da tadı berbat ! Midem yanıyor kavruluyor türk kahvesini çayı acıyı çikolatayı yani tetikleyecek her türlü ürünü kestimT

Tipim kayık.. İlk 6 ayı şık ve cici bir hamile olarak geçirme planım tutsa da son 2 aydır durum vahim. Olmuyor kocaman karnınıza ne giyseniz istediğiniz gibi durmuyor.Dursada mutlu olmuyorsunuz hep aynı şeyleri giydiğinizi farkediyorsunuz.Kendimle ilgilenmeye devam ediyorum ondan vageçmiş değilim saçım makyajım kişisel bakımım devam ediyor.Ama benim için bişey ifade etmiyor.Yani güzel olmak duygusunu aramaktan bir dönem vazgeçmek lazım galiba.Ben bebekten sonra kendimi toparlama sürecine kadar mola verdim bu arayıştan.

Son düzlükte olduğumuzun farkındayım.Kafamda erken doğum,bebek bakımı,psikolojik gelgitlerim hepsi bir arada uçuşuyor.Normal doğum görüntüleri izleyerek rahatlamak isterken daha da gerildiğimi farkettim.Akışına bırakmak istiyorum ama bu kadar kontrollü bir tipken mümkün olmuyor.
Related Posts with Thumbnails