Çanakkale Şehitlik Abidesi,Seyit Onbaşı,Tekirdağ Köftesi

Üstünden bir hafta geçti ama son kısım kaldı.Gerçi eski depresif moduma geri döndüm hemen :P Ben kalıcı olarak İstanbul'u terketmek istiyor olabilirim.İkinci gün Gelibolu Yarımadasının ucuna doğru ilerledik.Yol boyunca gördüğümüz her yeri pas geçtik çünkü amaç Çanakkale Şehitler Abidesine gitmekti.Önce Morto Koyu denilen bölgeye ulaşıyorsunuz.Biz oraya gittiğimizde in-cin top oynuyordu.Görevliler ve biz,sabahın körü hava miss kalabalıkta gezmekten iyidir diye düşündük.Biraz yürümeniz gerekiyor ama güzel bir yoldan.Fotoğraflar karışık idare edin lütfen :P

Bütün gezi boyunca çok hikaye dinledik.Yani dayanılabilenleri vardı.Hani böyle içinizi yakanları vardı.Ben hep kendimi tuttum.Ağlamadım hiç..Taa ki buraya gelene kadar.Şeffaf mezar taşları üstlerinde illerin alfabetik sıralaması olan yine simgesel elbette.Ama orada gezinirken hissedebileceklerinizi yazarak ifade edemem.Bulunan adı sanı belli olan 6000 kişi için yapılmış bu mezarlar.Hangi 6 bin? En iyi şartlarda 350.000 kişinin şehit olduğu bir savaştan bahsediyoruz.Ben ne yazsam sizi orada görecekleriniz kadar etkilemeyecek.350.000 bin kişiyi tek tek bulup ziyaret etmek istiyor insan,topraklarına dokunmak,helallik almak istiyor.

Mehmet Akif'in Çanakkale Savaşı için yazdığı o muhteşem eserini yazmışlar oraya.Ben,ortam pek de kalabalık değil diye yüksek sesle okudum..Okuyamadım aslında baktım insanlar da dinliyor okurken ve ben kendime hakim olamıyorum.Dayanamayacak bir noktadaydım.Bu nasıl bir ifadedir Allah aşkına,insan okur da nasıl ağlamaz,nasıl yanmaz,nasıl tepkisiz kalır ki böyle bir acıya.. Bütününü buraya eklemedim ama link yardımıyla okuyun lütfen.Çok acı büyük acı korkunç bir acı ama hepsinden öte nasıl büyük bir kahramanlık? Ne muhteşem insanların çocuklarıyız biz,herşeye rağmen Türk olarak doğmayı isterdim bir daha doğsam..Bir daha bir daha doğsam..

Ne fark eder ki? Ama memleketlimi buldum orada.Herkes aynı şeyi yapıyor hemşerisini arıyor.Heryerden şehit var elbette ama bir an bulamazsa yüzü düşüyor insanların.Sivası geçtim..Nerelerden gelmişler Çanakkale'ye.. Hani bizden savaşa koşan yoksa diye geriliyor insanlar.Sonrası uzun uzun dualar,hiçbirini tanımıyoruz ama hepsini çok seviyoruz..

Meçhul Asker .. Savaşı,aslında kimin barbar kimin katliama yakın olduğunu kimin savaş ahlakına bile sahip olmadığını anlatıyor bu anıt.Çanakkale'ye gelen bir grup öğrenci genç "herşey taş,heryer anıt" diye söyleniyordu.Anası olsam üç öğün döverim böylesini , ruhsuz bir gençliğimiz var.Her anıt birşey anlatıyor.Dilleri olsa bu kadar konuşamazlar.Birde şunu yazmadan geçemeyeceğim.Birgün yolunuz kıymetli kanla sulanmış topraklara düşerse "yiyişmeyin" Çoğu üniversite gençliği olan bir grup insan yiyişmeye gelmişti Çanakkale'ye ..Hayır kimin ne yaptığı umrumda bile değil ama dinledikleriniz sizi parça parça ederken yanınızda birileri öpüşüyor falan..Çanakkale arzuların dinmesi için uygun bir yer değil!

Meçhul Askeri anlatacaktım.Anzak askeri bir türk askerini şehit ediyor,kafanı gövdesinden ayırıyor.Ve anı(!) olarak yanında Avustralya götürüyor.Yaşı kelama erince yaptığından pişman oluyor ve 2003 yılında Türkiye'ye gönderiliyor kafatası ve buraya gömülüyor.

Yazmadan edemedim ben anıtı hiç beğenmedim.Kalıp gibi duygu içermeyen üstündeki kabartmalar sanatsal açıdan beş para etmez öylesine bir dikme! Bu mu yani,bu kadar mı bunu mu yapabiliyoruz ? Ülkede elini sallasan sanatçıya çarpıyor,Çanakkale'de kaybedilen 350.000 kişiye layık görülen bu beton kütle midir? Türkiye'de inşaat bu kadar gelişmişken böyle bir abide benim için çok başarısız.Yine de iyi ki var elbette ama çok daha güzel olabilirdi.

Öyle güzel bir manzara var ki Şehitler Anıtında..Bak bak bak doyma..Doyamadım zaten.Deniz yani? diyebilirsiniz.Bende başka bir etki bıraktı banklar koymuşlar denizi izlemek için..Bir saat mi oturduk iki saat mi öyle boş boş..

Bir kişisel müzeyede denk geldik.Salim Mutlu araştırmacı,duygulu ve duyarlı bir insan.Savaştan kalanları toplamış,toparlamış burayı açmış..Kendince gazete kupürleri,fotoğraflarla da birleştirmiş.

Ait olmadıkları hayatlarında bir kere bile görmedikleri topraklarda ölen,öldüren insanlara bile kahraman diyen bir millet olarak Şeyit Onbaşı'yı ciddiye almadığımızı düşünüyorum.Bir insan 275 kg bir mermiyi nasıl,neden hangi duyguyla kaldırır? Mermiyi atıp düşman gemisini batırdıktan sonra fotoğraf çekmek için tekrar kaldırması istenildiğinde neden kaldıramaz? Hatta boş mermiyi bile kaldıramaz? Bu imandır,inançtır,aşktır,başka da mantıklı bir açıklaması yoktur.

Köfte canavarıyız ailecek.İki kişi olunca aile olunuyor değil mi :) Tekirdağ'dan geçerken boş geçmek olmazdı.En iyisi Özcanlar Köfte diye okumuştum bir yerlerde.Pazar günü bütün İstanbul,Tekirdağ'a köfte yemeye gelmiş galiba.Arabayı park edecek yer yok.Çünkü yol boyu köfteciler var değişik adlarda park yerleri yok.Uzunca bir cadde düşünün 2-3km boyunca park etmiş araçlar.Bizde böyle serseri çocuklar gibi dönülmez kavşaklardan dönüyoruz yer bulmak için tur atıyoruz sürekli cadde boyu.Neyseki mucizevi bir şekilde biri yerinden çıktı.Ama ne, bu sefer köfteci de yer yok! Yok yani bildiğin yok,dışarı alalım diyorlar tok satıcı oldukları her hallerinden belli.İçeriye giriyoruz zorla tam o anda kalkmaya yeltenen bir masa.. Nihayet oturuyoruz.İnsan böyle aksiyonlar yaşayınca böyle köfte muhteşem falan olsun istiyor.

Servis çok hızlı,köftenin porsiyonu 8,5 lira doyurucu o süt gibi duran şişeler ayran şişesi oranın adeti buymuş.Bizde sanırım büyük boy diye 1ltlik falan sipariş vermişiz.Kocaman birşey.Salata sıradan,köfteci de salatanın piyazın çok daha iyi olması beklenir haliyle.Köfte bildiğiniz köfte ,ben bir özelliğini göremedim.Çok daha iyilerini yedim çok daha iddiasız yerlerde,namına yakışmıyor.Doyuyorsunuzda zevk vermiyor.Ve fakat o sütlaç! Nasıl muhteşem,nasıl hafif sırf onun için gidilirmiş işte o lezzette bir şey .